Terapia pedagogiczna

Specjalistyczny Gabinet Pedagogiczny oferuje pomoc dzieciom i młodzieży w zakresie terapii pedagogicznej czyli:

  • diagnozę trudności w nauce (m.in. badania w kierunku dysleksji, dysgrafii, dysortografii, niepełnosprawności intelektualnej),
  • pokonywanie trudności w czytaniu, pisaniu, liczeniu i innych czynnościach szkolnych,
  • wspomaganie rozwoju psychoruchowego,
  • stymulację rozwoju mózgu.

Terapia zawsze poprzedzona jest indywidualną diagnozą pedagodiczną, psychologiczną i logopedyczną pozwalającą na określenie unikalnych potrzeb naszych kilentów, bowiem każde dziecko jest niepowtarzalne i wymaga ukierunkowanych oddziaływań.

Terapia pedagogiczna w naszym gabinecie prowadzona jest indywidualnie. Zajęcia odbywają się jeden lub dwa razy w tygodniu. Efekty terapii w istotnym stopniu zależą od wieku dziecka oraz stopnia zaburzeń funkcji percepcyjno-motorycznych. Im młodsze dziecko tym ma większe szanse na pokonanie trudności.

Zachęcamy do kontaktu szczególnie w sytuacji, kiedy występują:

  • niskie osiągnięcia w nauce,
  • trudności w uczeniu się,
  • zaburzenia pamięci, koncentracji uwagi, szybkie odczuwanie zmęczenia , ADHD, ADD,
  • niepełnosprawność intelektualna (upośledzenie umysłowe),
  • zaburzenia mowy,
  • zakłócenia  funkcji wzrokowych, słuchowych, ruchowych,
  • nieharmonijny rozwój,
  • zakłócenia procesu lateralizacji (dominacji stronnej),
  • dysleksja, dysgrafia, dysortografia,
  • zaburzenia ze spektrum autyzmu.

Wybrane pojęcia z zakresu terapii pedagogicznej:

Terapia Pedagogiczna – określenie wszystkich sposobów i odmian naprawy umiejętności  związanych z uczeniem się; specjalistyczne działania o charakterze psychologiczno – pedagogicznym, profilaktycznym i medycznym mające na celu niesienie pomocy dzieciom ujawniającym różnego rodzaju nieprawidłowości rozwoju i zachowania, dawniej zwana reedukacją lub zajęciami korekcyjno-kompensacyjnymi.

Dojrzałość szkolna – gotowość dziecka do rozpoczęcia systematycznej nauki, do wejścia w nowe obowiązki i środowisko. Obejmuje zarówno dojrzałość fizyczną jak i umysłową, społeczną i emocjonalną.  Przejawia się w zainteresowaniu nauką, zwłaszcza czytaniem, pisaniem, liczeniem, zaciekawieniem zjawiskami zachodzącymi w najbliższym otoczeniu. Dziecko dojrzałe do nauki szkolnej potrafi skupić uwagę przez dłuższy czas na tej samej czynności, potrafi z uwagą śledzić treść opowiadanej czy czytanej bajki. Jego mowa jest poprawna pod względem artykulacyjnym, a słownictwo jest na tyle bogate, że bez problemu potrafi porozumiewać się z innym. Nie ma problemów ze zrozumieniem przekazywanych wiadomości, poleceń, instrukcji czy treści czytanego opowiadania, bajki, lektury. Posiada pewien bagaż doświadczeń, spostrzeżeń, który umożliwia mu rozwój wyobraźni i myślenia pojęciowego.

Dysleksja rozwojowa czyli specyficzne trudności w nauce czytania i pisania (ICD-10 R48) to zaburzenie manifestujące się trudnościami w nauce czytania i pisania, mimo stosowania standardowych metod nauczania, inteligencji na poziomie przeciętnym i sprzyjających warunków społeczno-kulturowych. Jest spowodowana zaburzeniami podstawowych funkcji poznawczych, co często uwarunkowane jest konstytucjonalnie (na poziomie organizmu).

Dysortografia – zaburzenie objawiające się  popełnianiem błędów ortograficznych pomimo znajomości zasad pisowni i odpowiedniej motywacji do poprawnego pisania. Dysortografia może być korygowana poprzez nauczenie zasad ortografii. Całkowite ustąpienie objawów występuje bardzo rzadko. Równie powszechnie wyolbrzymia się lenistwo i nieuwagę dziecka.

Dyskalkulia rozwojowa (klasyfikacje: ICD-10 F81.2 i DSM-IV 315.1) – zaburzenie zdolności matematycznych, mające swoje źródło w genetycznych lub wrodzonych nieprawidłowościach tych części mózgu, które są bezpośrednim podłożem dojrzewania zdolności matematycznych zgodnie z wiekiem. Jest zaburzeniem występującym bez jednoczesnego zaburzenia ogólnych funkcji umysłowych. Nie mylić z akalkulią – wynikającą z organicznego uszkodzenia mózgu.

ADHD – zespół nadpobudliwości psychoruchowej, określany jako zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi lub zaburzenia hiperkinetyczne –  ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder). W przypadku zaburzeń uwagi i braku nadpobudliwości ruchowej mówimy o ADD (Attention Deficit Disorder).  U dorosłych utrzymują się niektóre cechy zespołu (zwłaszcza dot. uwagi). Noszą wtedy nazwę AADD (Adult Attention-Deficit Disorder)    

Charakteryzuje się:

  • wczesnym początkiem (zazwyczaj w pierwszych pięciu latach życia),
  • brakiem wytrwałości w realizacji zadań wymagających zaangażowania poznawczego,
  • tendencją do przechodzenia od jednej aktywności do drugiej bez ukończenia żadnej z nich,
  • oraz zdezorganizowaną, słabo kontrolowaną nadmierną aktywnością.

Rewalidacja  – oznacza przywrócenie człowiekowi pełnej sprawności. Jest procesem wychowawczym, z zaplanowanymi celami, uwzględniającym wiedzę teoretyczną i działanie skierowane na osobę niepełnosprawną. Termin oznacza usprawnianie zaburzonych funkcji rozwojowych i intelektualnych.

Niepełnosprawność intelektualna – zaburzenie rozwojowe polegające na znacznym obniżeniu ogólnego poziomu funkcjonowania intelektualnego, któremu towarzyszy deficyt w zakresie zachowań adaptacyjnych (w szczególności niezależności i odpowiedzialności). Według definicji WHO: istotne obniżenie ogólnego poziomu funkcjonowania intelektualnego, oraz trudności w zachowaniu przystosowawczym, występujące przed 18. r.ż.  Wyróżniamy upośledzenie umysłowe stopnia lekkiego, umiarkowanego, znacznego i głębokiego.

Obniżenie poziomu intelektualnego – poziom rozwoju intelektualnego z pograniczna normy i upośledzenia, występuje jeżeli sprawność intelektualna, mierzona testami standaryzowanymi, mieści się w przedziale jednego odchylenia standardowego poniżej normy i stan ten nie ma podłoża organicznego, a zachodzi deficyt umiejętności, osoby takie nie są osobami upośledzonymi  i nie wymagają rewalidacji,  najczęściej mają jednak poważne trudności w realizacji programu w szkole masowej i wymagają specyficznych form pomocy i wsparcia,  do tej grupy osób skierowana jest najczęściej terapia pedagogiczna

Nieharmonijny rozwój – rozwój dziecka, który przebiega nierówno i nieharmonijnie w zakresie poszczególnych funkcji wchodzących w skład ogólnej sprawności  intelektualnej, może dotyczyć wybiórczych deficytów np. w zakresie odróżniania głosek podobnych brzmieniowo, różnicowania kierunków i kształtów, trudności w organizacji przestrzennej, ogólnej sprawności ruchowej, sprawności ręki, oka  itp. Deficyty te mogą wynikać z różnych przyczyn: urazów okołoporodowych, mikrouszkodzeń centralnego układu nerwowego, niedostatecznej stymulacji opiekunów i rodziców, zaniedbań środowiskowych, wrodzonych predyspozycji , chorób, urazów i wypadków, itd.  Pomimo ogólnie przeciętnej sprawności intelektualnej dziecko może mieć poważne problemy w  nauce czytania, pisania, liczenia i doświadczać poważnych trudności szkolnych, dzieci takie bez wsparcia samodzielnie nie przezwyciężą tych trudności. Pomoc takim osobom polega na usprawnieniu  leżących u podłoża zaburzonych funkcji . Odbywa się to w trakcie terapii pedagogicznej,  w której usprawnia się umiejętności określone na podstawie diagnozy wstępnej.

Zakłócenia procesu lateralizacji – zaburzenia stronności funkcjonalnej w zakresie oka, ręki, nogi, ucha.  Ustalona lateralizacja prawostronna lub lewostronna sprzyja właściwej karierze szkolnej, skrzyżowana lub nieustalona jest bardzo często przyczyną różnego rodzaju deficytów rozwojowych lub trudności szkolnych.

Pismo lustrzane polega na tym, że wyrazy wyglądają jak odbite w lustrze. U sześciolatka ten sposób zapisywania może być objawem braku dojrzałości oraz  słabej orientacji w przestrzeni. Pismo lustrzane nie musi być więc związane z dysleksją. W ten sposób może pisać dziecko leworęczne, bo jest mu po prostu wygodniej. A z kolei nie każda leworęczność jest związana z dysleksją. U dzieci dyslektycznych pismo lustrzane pojawia się dość często. Może występować w łagodnej formie polegającej na „odwróconym” zapisywaniu niektórych tylko liter. Jeżeli pismo lustrzane wynika z dysleksji, trzeba z dzieckiem wykonywać ćwiczenia, które będą usprawniały jego prawidłową orientację w przestrzeni. Ćwiczenia orientacji można wykonywać na spacerze, rozmawiając z dzieckiem, co widzi z lewej albo z prawej strony, nad, pod itp. Szczególnie małemu dziecku powinno to pomóc rozwinąć orientację przestrzenną.

Wybrane pojęcia z zakresu terapii pedagogicznej:

Biofeedback (neurofeedback) – metoda biologicznego sprzężenia zwrotnego . Jest techniką treningu mózgu powstałą na potrzeby astronautów NASA i skutecznie przez nich wykorzystywaną w celu usprawnienia jakości funkcjonowania.  Dzięki rozwojowi technik informatycznych, metoda poprzednio dostępna jedynie dla wojska, obecnie  jest wykorzystywana w treningach, leczeniu i terapii szerokiego zakresu dysfunkcji centralnego układu nerwowego zarówno dorosłych jak i dzieci. Jest metodą neuropsychoterapii instrumentalnej prowadzonej za pomocą systemów komputerowych. Jest nieinwazyjna, bezbolesna. Pacjent steruje własnym sygnałem EEG poprzez analizator słuchowy lub wzrokowy otrzymując „nagrodę” w postaci wzrokowej lub słuchowej. Niejako „uczy swój mózg” pożądanej pracy.

 

Metoda Dobrego Startu wywodzi się z francuskiej metody Bon Deport opracowanej przez T. Bubnet. Do warunków polskich została zaadoptowana przez M. Bogdanowicz.  Założeniem metody jest usprawnianie funkcji leżących u podstaw złożonych czynności czytania i pisania, a więc jednoczesne rozwijanie funkcji językowych, spostrzeżeniowych, wzrokowych, słuchowych, dotykowych, kinestetycznych (czucie ruchu) i motorycznych oraz współdziałania między tymi funkcjami (integracja percepcyjno-motoryczna).

Metoda Dobrego Startu może być stosowana:
– wobec dzieci z dysharmoniami w rozwoju psychomotorycznym w celu usprawniania funkcji percepcyjno-motorycznych,
– z dziećmi w wieku przedszkolnym o prawidłowym rozwoju jako przygotowanie do czytania i pisania.

Formy metody:
1. Piosenki do rysowania
2. Piosenki i znaki
3. Piosenki i litery (Alfabet piosenek, Śpiewane litery, Piosenki na literki, Od piosenki do literki)
Wszystkie wersje metody uzupełniają się nawzajem i stanowią kolejne etapy pracy stymulacyjno-terapeutycznej.

MDS opiera się na trzech elementach: wzrokowym (znak graficzny), słuchowym (piosenka) i motorycznym (odtwarzanie znaków graficznych zgodnie z rytmem piosenki) z czym wiąże się odpowiednia struktura zajęć.

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne.   Główne założenia Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne   mówią, iż posługiwanie się ruchem rozwijającym, świadomość własnego ciała oraz świadomość przestrzeni i działania w niej, a także umiejętność i potrzeba dzielenia jej z innymi ludźmi prowadząca do nawiązania bliskiego kontaktu z nimi jest narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka oraz szansą na zdobywanie i wzbogacanie doświadczeń społecznych.

Grupy ćwiczeń wspomagających:
1. Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała
2. Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu
3. Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i z grupą
4. Ćwiczenia twórcze

Zajęcia ruchowe metodą W. Sherborne najsilniejszy wpływ wywierają na:

  • sferę emocjonalną i motoryczną,
  • rozwój  wyobraźni i pomysłowości ,
  • orientację w schemacie ciała i przestrzeni,
  • zdolność koncentracji uwagi ,
  • zdobywanie zaufania do siebie i do otoczenia ,
  • kształtowanie pozytywnego obrazu samego siebie i pozytywnego nastawienia do świata.

Metoda Warnkego. Najnowsze badania naukowe wskazują, że przyczyną dysleksji są zaburzenia ośrodkowego przetwarzania bodźców słuchowych i wzrokowych oraz zaburzenia automatyzacji. Gdy automatyzacja nie jest prawidłowa, osoby cierpiące z powodu tych deficytów zaczynają stosować strategie kompensacyjne. Takie działania pochłaniają mnóstwo energii. W rezultacie większość dzieci z problemami w uczeniu się jest całkowicie wyczerpana na długo przedtem, zanim skończy się dzień w szkole. Większość energii jest zużywana na niepotrzebną kompensację.

W ostatnich 15 latach ekspert komunikacji, Fred Warnke, opracował metodę wykrywania i treningu deficytów powodujących dysleksję.

Obecnie metoda ta jest stosowana przez niemal 1000 terapeutów w Niemczech, Austrii i Szwajcarii.

Główne założenia metody są związane z wynikami badań, które wykazały iż dzieci cierpiące z powodu trudności w nauce, są niezdolne do zapamiętania wzorców dźwiękowych tych słów, które słyszały we wczesnym okresie swojego życia. Ponieważ nie wiedzą, jakie jest właściwe „brzmienie” słowa, nie wiedzą też z jakich liter i głosek powinno się ono składać. Wiele dzieci rozwija w to miejsce różne inne sposoby czytania: próbują rozpoznawać słowa tuż po ich pojawieniu się – postrzegają słowa jak obrazki. Czyniąc to, są niezdolne do rozpoznania – i nauczenia się – wewnętrznej struktury słowa (metody podziału słowa na głoski i przypisania im liter). I w tym właśnie może pomóc metoda Warnkego…

Metoda ta oparta jest na diagnozie. Przy testowaniu centralnego przetwarzania sygnałów spostrzeżeniowych bardzo ważne jest sprawdzenie tak wielu funkcji, jak to tylko możliwe w stosunkowo krótkim czasie. Ma to na celu kontrolę zakresu, w jakim funkcje te są zautomatyzowane, a także uniknięcie błędów spowodowanych przez niewłaściwe odpowiedzi zmęczonego dziecka. Za pomocą metody Warnkego można w atmosferze zabawy szybko sprawdzić czternaście różnych funkcji. Następnie dane te mogą być porównane ze standardowymi danymi innych dzieci, w celu znalezienia odchyleń lub nieprawidłowości.

Trening, który także został opracowany przez Freda Warnke, jest oparty na trzech założeniach:

1) Automatyzacja przetwarzania spostrzeżeń w obszarze słuchu, wzroku i zdolności motorycznych.

Warnke twierdził, że tak długo, jak występuje deficyt w centralnym przetwarzaniu spostrzeżeń, nie ma większego sensu wykonywanie coraz większej liczby ćwiczeń w czytaniu i pisaniu, ponieważ podstawowe uwarunkowania procesu uczenia się są dla ćwiczącego niedostępne. Innymi słowy: musi najpierw zostać usprawniona i zautomatyzowana szybkość przetwarzania. Można tego dokonać za pomocą małego elektronicznego narzędzia, jakim jest „Brain-Boy Universal”. Urządzenie zawiera zestaw programów treningowych przypominających gry, które usprawniają siedem podstawowych funkcji przetwarzania spostrzeżeń w odniesieniu do zmysłu słuchu, wzroku i funkcji ruchowych. Wystarczy kilka miesięcy treningu, aby uzyskać znaczną poprawę.

2) Automatyzacja koordynacji półkul mózgowych

Warnke udowadnia w badaniach, że podczas procesu uczenia się, jak czytać i pisać, obie półkule mózgowe muszą ściśle ze sobą współpracować. Koordynacja pomiędzy obiema półkulami odbywa się przy udziale ciała modzelowatego (corpus callosum), struktury nerwowej, która umożliwia to połączenie. W większości przypadków dysleksji ten szlak nerwowy nie działa właściwie. W celu usprawnienia funkcji ciała modzelowatego Fred Warnke opracował specjalny trening zwany „Treningiem lateralnym”. Podczas tego treningu dziecko słyszy z jednej strony słuchawek głos wzorcowy (z płyty CD) oraz synchronicznie słyszy swój własny głos po drugiej stronie.
Specjalistyczne urządzenie elektroniczne sprawia, że głos przemieszcza się pomiędzy dwiema stronami. Podobnie jak słońce i księżyc, dwa głosy stale zmieniają swoją pozycję nie spotykając się przy tym wcale. Tym samym percepcja dziecka musi stale być świadoma kierunku, z którego dobiega jego głos. Regularny trening lateralny przyczynia się do lepszej synchronizacji obu półkul przez aktywowanie istniejących, ale nieaktywnych włókien nerwowych, w stosunkowo krótkim czasie.

3) Rozwój i automatyzacja „Wzrokowego języka”

Jak zaznaczono wcześniej, dzieci, które wykazują trudności w czytaniu i pisaniu, często mają mgliste pojęcie o tym, jak przegłoskować dane słowo. Można to także poprawić za pomocą tzw. „literowania wzrokowego”. Trening ten pomaga dziecku znaleźć sposób na zapamiętanie tych słów, których wymowa różni się od ich wzrokowego odpowiednika.

 

Wiecej informacji na temat terapii zaburzeń natury dyslektycznej Metodą Warnkego

Specjalistyczny Gabinet Pedagogiczny oferuje dzieciom, młodzieży i dorosłym diagnozę i terapię percepcji słuchowej, problemów w czytaniu i pisaniu oraz zaburzeń mowy metodą Warnkego.

Wskazania

Metoda Warnkego skierowana jest do dzieci i osób dorosłych, u których występują:

– trudności w zakresie prawidłowego czytania i pisania (dysleksja, dysgrafia, dysortografia),

– zaburzenia mowy: wady wymowy, opóźniony rozwój mowy, zapominanie słów itp.,

– zaburzenia percepcji słuchowej, w tym słuchu fonematycznego (związanego z czytaniem, pisaniem i wymową),

– trudności w koncentracji uwagi,

– kłopoty z pamięcią,

– zakłócenia koordynacji wzrokowo-ruchowej,

– niedosłuch starczy.

Metoda Warnkego skupia się na przyczynach problemów, a nie na objawach.

Diagnoza

Diagnoza prowadzona według metody Warnkego wykorzystuje aparaturę medyczną. Dzięki temu pozwala na trafne określenie problemów w zakresie przetwarzania na poziomie centralnym oraz sprawdzenie czy analizator wzrokowy i słuchowy pracują prawidłowo.

Terapia

W oparciu o wynik uzyskany podczas badania, terapeta opracowuje program terapii dostosowany do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta. Treningi odbywają się jeden raz w tygodniu i sprawiają dzieciom i młodzieży przyjemność.

Badania przeprowadzone przez profesora Tewesa wykazały wysoką skuteczność metody Warnke.Osoby objęte terapią poprawiły swoje wyniki aż o 42,6%. Natomiast rodzice dzieci kończących terapię mówią o spektakularnych efektach terapii.